Ken je dat, iets moeten doen waar je tegenop ziet? Dat mensen dan zeggen dat je gewoon jezelf moet zijn en het allemaal wel meevalt? Maar hoe zit dat nu eigenlijk? Kun je jezelf wel zijn? Dat valt vies tegen. Jezelf zijn betekent dat je gewoon de karaktereigenschappen die je hebt erkennen en ook de ruimte geven. Helaas is de maatschappelijke druk zo groot, dat dit vaak niet lukt. Degene die het hardste schreeuwt, krijgt de meeste aandacht, terwijl er wellicht een zwijgende meerderheid is die denkt, ‘het zal wel’.
Hoe je bent, dat wordt bepaald door je karkatereigenschappen. Alles bij elkaar maakt wie je bent, wat je persoonlijkheid is. Er zijn veel combinaties van karaktereigenschappen mogelijk. Je kan best die extravagante branieschopper zijn en toch bepaalde angsten hebben. Of juist enorm introvert zijn, maar heel goed bent om mensen te socialiseren. Maar in een wereld waar heel veel op werken in teams is gebaseerd, is de ruimte om te uiten hoe je bent steeds vaker beperkt. Het kan best zijn dat bepaald werk leuk vindt om met andere samen te doen, maar die (bijna) verplichte teamuitjes helemaal niets vindt. Maar vaak is de groepsdruk zo groot, dat je toegeeft, terwijl je dat eigenlijk niet wilt. Het individu wordt ondergeschikt aan het collectief. Jammer, want daarmee gaan vast ook veel goede ideeën verloren.
Ik kwam mentaal in de knoop en moest diverse testen doen om te kijken hoe mijn karakter in elkaar zit en wat de beste weg is om te bewandelen en welke werkzaamheden het beste bij me pasten. Psychologie ten top. Heeft het me gebracht wat anderen er van verwachtte? Nee en dat ligt precies aan die verwachtingspatronen. Als anderen iets van je verwachten, hoe kun je dan jezelf zijn?
De ander respecteren zoals die is, dat wordt vaak gezegd. Mooie woorden, maar de praktijk is anders. Wat als je zoveel anders bent dan de meesten, ben je dan gek of een verward persoon? Ben je psychisch dan echt niet meer jezelf of is jouw karakter zoveel afwijkend dat je buiten de boot valt waarbinnen 90% van het collectief nog waardering voor kan opbrengen?
Ik denk dat je karakter gedeeltelijk erfelijk is, maar vooral bepaald wordt door je omgeving. Als je 10 keer bent bedrogen, is het dan vreemd dat je wantrouwend wordt? Nee dat is het niet, maar het kan best zijn dat je eerst juist heel spontaan was en heel open over zaken die je bezighielden. En je omgeving kan ook de cultuur zijn waarin je opgroeit en de overtuigingen die je opdoet gedurende je leven. Hoe je bent is afhankelijk van vele zaken en het kan veranderen. Mensen die altijd vrolijk waren, kunnen ineens somber worden als hun omgeving verandert. Soms kun je ook ergens genoeg van krijgen. Zo zat ik in de ratrace, had zelf niet in de gaten dat ik daar inzat, er moest gepresteerd worden, er waren regels, protocollen, richtlijnen enzovoort. Niet dat die zaken verkeerd zijn, maar ze bieden regelmatig te weinig ruimte om jezelf te zijn.
Ik stapte (gedwongen) uit die ratrace. Niet dat ik nu in klooster ben gaan zitten, maar wel heb ik gekeken wat ik leuk vind. Nu is dat schrijven, maar het kan goed zijn dat het over een paar jaar iets anders is. Zegt dat iets over mijn karakter? Misschien. Is er een goed of slecht karakter? Een sterk of zwak karakter? Dat vind ik moeilijk om te zeggen. Als ik niet het water in durf te springen om iemand te redden en een ander wel, ben ik dan slecht? En is die ander dan een held?
Ik wilde hier een heel verhaal over karakters schrijven, maar zie bij een beetje onderzoek dat het eigenlijk zinloos is. Als een ander anders reageert op een bepaalde situatie, is het lastig te vergelijken met wat jij bent. Soms is geduld en respect de beste raadgever. Helaas zijn dat twee zaken die in de ratrace niet passen. En daarom zal het voor velen helaas moeilijk zijn om ooit zichzelf te zijn. Nu ik uit de ratrace ben gestapt ben ik een ander mens geworden, maar of ik mezelf ben? Ik weet het niet.
